ஆசிரியர்கள் தங்கள் வேலையை விட்டு விலகுகிறார்கள் - கசப்பான உண்மை (சுருக்கம்)
இன்று, நாட்டின் பள்ளிகளில் ஒரு அமைதியான "சோர்வின் புரட்சி" நடந்துகொண்டிருக்கிறது. ஆசிரியர்கள் சோர்வாக, உதவியற்றவர்களாக, நம்பிக்கையற்றவர்களாக உணர்கிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் வேலையை விட்டு விலகுகிறார்கள் — சிலர் அமைதியாக, வேறு சிலர் உணர்ச்சிபூர்வமாக விலகிக்கொள்கிறார்கள். மேலும், புதிய தலைமுறையினர் ஆசிரியர்களாக வர விரும்புவதில்லை.
இது ஏன் நடக்கிறது?
1. அதிகாரத்துவத்தின் வலை (A Web of Bureaucracy)
ஆசிரியர்கள் கற்பிப்பதற்குப் பதிலாக, அறிக்கைகள், படிவங்கள், மற்றும் தரவு பதிவேற்றங்களில் தொடர்ந்து பிஸியாக இருக்கிறார்கள். “புகைப்படங்கள் அனுப்புங்கள்,” “ஆதாரம் காட்டுங்கள்,” “அறிக்கைகளை அப்லோட் செய்யுங்கள்” — இதுவே அவர்களின் அன்றாடப் பணியாக மாறியுள்ளது. வகுப்பறைகளில் அவர்களின் இருப்பு குறைந்து, திரைகளுக்கு முன்னால் அவர்களின் இருப்பு அதிகரித்துள்ளது.
2. தொழில்நுட்பத்தின் மீது அதிகப்படியான அழுத்தம் (Overemphasis on Technology)
பாடம், வயதுக் குழு, சூழல் ஆகியவற்றைக் கருத்தில் கொள்ளாமல், அனைவருக்கும் டிஜிட்டல் கருவிகள், செயலிகள், மற்றும் ஸ்மார்ட் போர்டுகளை கட்டாயமாகப் பயன்படுத்த சொல்வது — கற்பித்தலை இயந்திரத்தனமாக்கியுள்ளது. கல்வி அதன் "மனிதத் தொடர்பை" இழந்து, இயந்திரம் சார்ந்ததாக மாறியுள்ளது.
3. ஆசிரியர்கள் நிகழ்ச்சி ஏற்பாட்டாளர்களாக மாறுதல் (Teachers Turned Into Event Managers)
ஒவ்வொரு நாளும் கொண்டாடப்பட வேண்டும் — யோகா தினம், தாய்மொழி தினம், சுற்றுச்சூழல் தினம்... கல்வித் தரத்தை மேம்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, எத்தனை நிகழ்வுகள் நடத்தப்படுகின்றன என்பதே செயல்திறனை அளவிடும் ஒரே அளவுகோலாகிவிட்டது. முதல்வர்களும் ஆசிரியர்களும் இந்த முடிவற்ற "காட்சிப்படுத்துதலின்" வலையில் சிக்கியுள்ளனர்.
4. கிராமப்புற ஆசிரியர்களின் துயரம் (Plight of Rural Teachers)
இரண்டு அல்லது மூன்று ஆசிரியர்கள் நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்களைக் கையாள்கின்றனர். கற்பிப்பதற்கு கூடுதலாக, அவர்கள் மதிய உணவு, உதவித்தொகை, சீருடைகள், மிதிவண்டிகள், மற்றும் அரசாங்க அறிக்கைகளுக்கும் பொறுப்பேற்க வேண்டும். “தரவுகளை” சேகரித்து அனுப்புவதே உண்மையான கல்வியை விட முக்கியமானதாகிவிட்டது.
5. உளவியல் அழுத்தம் மற்றும் சுயமரியாதை இழப்பு (Psychological Stress and Loss of Self-Esteem)
மேலிருந்து கீழ் நோக்கிய தொடர்ச்சியான கண்காணிப்பு ஆசிரியர்களின் நம்பிக்கையை சிதைத்துள்ளது. ஒவ்வொரு பணிக்கும் "ஆதாரம்" தேவைப்படுவது நம்பிக்கையை அழித்துள்ளது. மாணவர்களின் அழுத்தமான நடத்தைகளைக் கையாள்வது ஆசிரியர்களை உணர்ச்சி ரீதியாக சோர்வடையச் செய்கிறது. பெற்றோர்களின் யதார்த்தமற்ற எதிர்பார்ப்புகள் கூடுதல் அழுத்தத்தைச் சேர்க்கின்றன — எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரம் காட்ட வேண்டும்.
6. கல்வியின் மைய நோக்கம் இழக்கப்படுதல் (The Core Purpose of Education Is Lost)
ஆசிரியர்கள் பாடத்திட்டத்தை முடிப்பதற்கான மிகப்பெரிய அழுத்தத்தில் உள்ளனர். பாடங்களின் எண்ணிக்கை பெருகியுள்ளது. பள்ளிகள் இனி “மனிதர்கள் வடிவமைக்கப்படும் இடங்களாக” இல்லை. இன்றைய கல்வி முறை ஒரு “செயல்திறன் அளவீடுகளின் திட்டமாக” மாறிவிட்டது. கல்வியின் சாராம்சமாக இருந்த ஆசிரியர்-மாணவர் பிணைப்பு — எண்கள் மற்றும் காலக்கெடுக்களுக்கு மத்தியில் தொலைந்துவிட்டது. மாணவர்கள் இப்போது ஆசிரியர்களை வழிகாட்டிகளாக அல்லாமல், வெறுமனே சேவை வழங்குநர்களாகப் பார்க்கிறார்கள்.
சிந்திக்க வேண்டிய நேரம் (Time to Reflect)
கல்வி மீண்டும் தரவுகள் மற்றும் அறிக்கைகளைச் சுற்றி அல்லாமல், குழந்தை மற்றும் ஆசிரியரை மையமாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆசிரியர்களுக்கு சுதந்திரம், மரியாதை, மற்றும் நம்பிக்கை வழங்கப்படாவிட்டால், நாளைய கல்வி உயிரற்றதாகிவிடும்.
மீண்டும் ஆசிரியரை நம்புவோம். ஏனென்றால், ஆசிரியர் விலகிச் சென்றால், பள்ளி இருக்கலாம் — ஆனால் கல்வி இருக்காது.
0 Comments:
Post a Comment
Dear Reader,
Enter Your Comments Here...